موکب شباب الحسین(ع) وابسته به موسسه امام باقر (ع)

برخی عکس ها تماشایی اند. کافیست عمیق نگاه‌شان کنی تا با آنها سفر کنی در روایتِ دیگری از تاریخ. تاریخی که فقط شنیده ایم و دیده گانمان از آن محروم بوده اند. خوب بنگر که در این عکس همه چیز با هم جمع اند. آن شالِ سبزِ سادات و چراغ هایی که روشنایی می‌بخشند. آن زمین خاکی که نذرِ قدم هایی شده است که در جستجوی حسین (ع) هستند. مَشکِ آبی که تشنگی ات را دریا می‌شود تا به معرفتی دست پیدا کنی که در هیچ مکتب خانه ای نیاموخته ای جز مکتب حسین (ع). شمع هایی که می‌سوزند و قطره قطره آب می‌شوند، گهواره ای که صدای گریه ی نوزادش تو را بی تاب و بیقرار می‌کند تا تسکین ببخشی و تسکین یابی. آری! عشق به حسین پیر و جوان نمی‌شناسد آنقدر که حتی نوزادی هم در عزایش قدمی بر می‌دارد تا تصویرگرِ تاریخی باشد که آقای مان رقم زد. آقا جان! من از کودکی تا به امروز روایت شما را زیاد شنیده ام.

روایتی که تکرارش هیچگاه خسته ام نمی‌کند که مشتاق تر از گذشته، مشتاقِ شنیدن تان هستم. و حال می‌آیم با همان قدم های خسته و دلِ بیقراری که تنگ و بی تاب است و دستانِ لرزانی که می‌خواهند شمع روشن کنند تا یادِ شما بماند به یادگار برای آنان که بعد از ما می‌آیند. آری! من شمع روشن می‌کنم تا معصومیت و پاکی تان واسطه ای باشد برای اجابت دعاهایی که برای رسیدنشان به آسمان دو بال می‌خواهند. آقا! می‌شود بالی برای پروازم باشی که این روزها بال و پرم شکسته است. من به یادتان شمع روشن می‌کنم تا یادم بماند که ما آمده ایم تا روشنایی ببخشیم. آمده ایم تا نور باشیم در دلِ تاریکی ها همچون شما که چراغ هدایت مان شدی و همان نور همان روشنایی که هرگز خاموش نمی‌شود. من نیز یک نور هستم مادامی که دستم را از دستانِ شما رها نکنم آقا جان.